Bent u wakker …?
Het was niet de parlementaire bode uit de naburige Vrijstaat, die zit in de Senaat, die de slapende premier zachtjes wakker maakte maar een vrouwelijke, jongere collega.
Het lichte slaappilletje, verbaal gegeven door een aantal oppositieleden, had zijn werk gedaan. Toch een kleine twee uur dromenland, BDW voelde zich een ander mens. Meer dan 40 uur babbelen, luisteren en zinnig riposteren, het is niet iedereen gegeven. De duur van het “investituursdebat” was een record in de parlementaire annalen. Klus geklaard, regering geïnstalleerd, op naar de volgende uitdaging in de agenda.
De chauffeur van de limo had al 12 keer de spiegels opgeblonken uit verveling. De bedienden achter de parlementaire bar al voor de tiende keer de veelgebruikte trappistglazen. Wel niet met dezelfde doek, ieder zijn ding.
De bodes die slaperig de deuren van deze eerbiedwaardige instelling bemannen, stonden wat slapper op de benen. Was het de slaap of de honger? Wie zal het zeggen. Eén gevoel overheerste: opluchting want je moet van staal zijn om al die saaie en soms hoogoplopende gesprekken en tirades te blijven aanhoren gedurende zo lange tijd. Ze hadden al veel meegemaakt maar dit debat was veel stouter dan normaal.
Sommigen scheurden zelfs partijstatuten op het spreekgestoelte dat regelmatig diende gedweild wegens overdadig speeksel. De meneer die erboven zat, iemand uit Antwerpen, oud maar binnenkort jonge vader, kon het gapen soms maar bedwingen. De troost voor deze kwelling waren de grote cijfers op het einde van de maand.
Nu nog hopen dat er niet geschoten wordt in Brussel terwijl ze gebruik maken van hun gratis openbaar vervoer. Er zijn op den duur meer Kalasjnikovs te verkrijgen dan pitabroodjes.
Belleman