De mol slachtoffer

Door al die rondvliegende takken is er dit weekend een heus slachtoffer gevallen: de mol. Eigenlijk twee slachtoffers maar dat is een ander verhaal dat ik jullie ga besparen. We spreken dan wel degelijk over het zwarte, wollige diertje dat mooie hoopjes maakt in je voor de rest keurig onderhouden gazon. Zou die ook actief zijn op plastieken sportvelden vraag ik me steeds af. We hebben het dus niet over het programma op tv dat leuke jeugdbewegingsactiviteiten verheft tot zondags amusement.

Na het tellen van vogeltjes was het immers dit weekend mollen tellen. Helemaal vergeten, te druk met bellen naar 1722 en de verzekering. Dus we weten niet hoeveel van die beestjes metrotunnels aanleggen op dit moment. Spijtig, alhoewel ik toch niet goed wist: dienden we de molshopen te tellen of de diertjes? Vorig jaar nog kon ik er eentje betrappen toen hij zijn spitse snoet net boven zijn hoogste top stak. Tsjak met mijn schoffel en ik had hem. Hij was niet dood, in principe dood ik geen dieren. Ik eet wel vlees maar dat komt van bij Vastenavondt en is dus niet van dode dieren.

Iemand van de huisgenoten reanimeerde ontroerd het wat verdwaasde beestje. Na zitting van de lokale rechtbank was het verdict echter streng! Levend begraven worden, het zal je maar overkomen!

Volgend weekend gaan we mensen tellen. Niet in je tuin, daarvoor moet je de straat op. Bukken voor rondvliegende takken…!

Belleman