Faites vos jeux!
“Entrez” riep de vorst met een wat verveelde stem want het was al de vijfde (?) keer dat het heerschap aan zijn deur kwam. In tegenstelling tot de treinconducteur deze week kreeg de koning geen klacht aan zijn been bij het taaltoezicht voor het gebruik van de andere landstaal.
De grote dubbele deur ging krakend open. “Dag Bart, wil het nog steeds niet lukken?” zei de Sire. De gast was hier niet echt op voorbereid want normaal zijn er nog twee andere genodigden, noodzakelijk wil je het spel spelen waarvoor hij gekomen was.
Doch te vroeg ongerust geweest want daar zwaaide de deur bijna uit haar hengsels. Jean-Louis had nog net niet de gouden klink eraf gerukt, bescheiden zoals hij is. Achter hem verscholen in camouflagepak, zijn ‘vriend’ Maxime. Ook de koning ademde opgelucht want stel je voor dat dit spel niet had kunnen doorgaan!
Een lakei, ja de koning heeft lakeien maar niet zoveel als de burgemeester van Antwerpen, bracht een fijn notelaren tafeltje en legde hierop een groen vilten tafelnapje.
De vier mannen schoven een stoel bij en Jean-Louis haalde zijn boek kaarten uit zijn zak waarbij zijn rijkelijk getatoeëerde arm de koning wat verstoorde. “Je suppose que c'est à votre tour de distribuer les cartes ? » vroeg Jean-Louis aan Bart. « Geeft diejen boek maar hier, stroatvechterke, ge hebt al lang genoeg de troeven in handen gehad!” antwoordde deze. “Maxime, gij schrijft op?” en daar begon het spel!
Wat er nadien nog gebeurde en vooral gezegd, behoort tot het “colloque singulier” het gebruikelijk stilzwijgen over wat er tijdens het bezoek aan de koning wordt gezegd.
Wat we wel weten is dat Jean-Louis met drie stukken chocolade naar huis ging, terwijl het duidelijk te merken was dat Bart telkens een Antwerps bolleken had genomen. Het wordt zeker na Nieuwjaar vooraleer ze mekaar terugzien, te veel nervositeit is niet goed voor de majesteit.
Belleman