Ik eerst!
“Ik betaal morgen het eerste glas! Dat ze maar hun beurt afwachten, ik ben hier het langst!” Aan het woord ons aller gele kast die nonchalant achterover leunt tegen de gevel van het oude gemeentehuis alsof het ganse gemeenteplein van haar is. Ik had beter niets gezegd, denk ik bij mezelf.
Ik had gewoon gevraagd of ze morgen ook naar het feest kwam van de gemeente met dit antwoord als gevolg. “Het is toch de burgemeester die het glas aanbiedt aan zijn parochianen?” riposteerde ik nog. “Tututut! Ik sta hier al van voor er van onze burgemeester sprake was! En! Mijn positie hier aan het gemeentehuis is veel stabieler dan iemand die verkozen wordt. Onze vorige burgemeester, hoe heet hij weer die jonge ket, die hield het amper twee jaar uit! Dat de Michel dus maar zijn beurt afwacht Age before beauty!”
Ik stapte verder maar het gele gevaarte was op dreef. “Weet je het al van de flikken?” De kast kende mijn aangeboren nieuwsgierigheid en ik draaide mijn luisterend oor naar haar. “Ik heb hier deze week al munitie en kartonnen dozen zien passeren, allemaal naar nieuwe kantoren in het gemeentehuis!” “Nu overdrijf je” antwoordde ik. “Ongelovige Thomas! De politie gaat weg op de Borredam en komt hier wonen. Het gaat hier wat rustiger worden met dergelijke ordehandhaving in huis; soms niet overbodig! Het zal gedaan zijn met luidruchtige kinderen die hier komen protesteren!
Ze hebben wel wat moeite moeten doen om al dat volk binnen te krijgen. Ze hadden immers net na nieuwjaar nog maar een bureau moeten klaarzetten voor de nieuwe communicatieman van de gemeente. En zoals jij wel weet zo een grote kerel van 1,95 m duw je niet zomaar in een hoekje! Ze hebben de stoel en de tafel moeten aanpassen!”
Nu ben ik hier weg, dacht ik bij mezelf, ze begint te roddelen over de mensen. “Drink maar niet te veel morgen want die mannen die aan het verhuizen zijn, zouden zondag ook wel eens controle durven doen!” Die kast weet verdekke alles, dacht ik bij mezelf toen ik het parkeerbonnetje verfrommelde.
Belleman