Kachel brandt niet meer
Ik had een vermoeden. Na een fikse wandeling met de vrouw en het trotseren van het toch wel drukke verkeer in Asbeek kregen we vorige week café Sedan op de Morette eindelijk in het zicht. Bij “Ons Elza”. De deur bleek op slot en de gordijnen bleven dicht, niet normaal. Ik vreesde voor het ergste want er kwam geen rook uit de schouw, ondenkbaar bij Elza.
Nadien vernam ik dat ze stilletjes was overleden, Elza Boulpaep werd 86, een kleine moedige dame is niet meer. Haar echtgenoot, kapper Maurice, was haar reeds geruime tijd voorgegaan net als haar zoon waar ze slechts sporadisch over sprak.
Het was één van de oude cafés in de regio waar er geen tap was maar waar je wel een biertje kon krijgen uit het flesje. Toen Maurice nog voor kapper speelde, hij was ook boer, dronken de klanten in afwachting van hun knipbeurt hun glas in het café ernaast. Ikzelf was grote fan van haar oude geuze, liefst een grote fles die bewaart beter. Noodgedwongen, ze was slecht te been maar bleef rondstappen, bestelde je meteen een grote fles dan diende ze geen tweemaal de keldertrap te doen. Eenmaal het bier geschonken, haalde je je glas en fles zelf aan de toog zo diende Elza zich niet nodeloos te verplaatsen.
De reguliere klanten (Jeanke, Erwin, Louis, Willy, Hugo…) klapten er met mekaar, ik kan je verzekeren dat er wat werd verteld want wie gaat er nu op café om serieuze praat te vertellen? Haar kolenkachel brandde praktisch het jaar door, misschien met uitzondering van een paar weken in augustus. Ze bestelde steeds kwaliteit bij brandstoffen Delcourt, soms wel 4.000 kilo op een jaar. Ze vertrouwde me recent nog toe dat ze nu maar 1.000 kilo had besteld alsof ze het wist dat ze het nieuwe jaar niet ging volmaken.
We gaan haar missen niet alleen voor de geuze maar ook voor de fijne gesprekken over vroeger en nu.
Belleman
