Onze post werkt!
Na de verzuchting van Angèle, de First Lady van onze Onafhankelijke Republiek Overnelle (ORO), om haar eigen column te krijgen, kreeg de partner van onze Doorluchtige Voorzitter heel wat post te verwerken.
Joseph, onze trouwe en stipte (!) postbedeler, schrok van het gewicht dat hij te torsen kreeg na het weekend van haar oproep. Hij diende zijn zak de trappen van het bordes op te slepen waar een verbouwereerde Roerganger hem stond op te wachten. Toen bleek dat het praktisch allemaal voor zijn Angèle was, gingen de stevige geborstelde wenkbrauwen omhoog …
Niemand had dit verwacht, behalve Angèle zelf. Haar timing, zo rond Valentijn, kon niet beter. Al die eenzame harten interpreteerden haar oproep van vorige week als uitnodiging voor een emotionele lozing voor haar discrete ogen en oren.
Het waren niet alleen vrouwen dat was vroeger. Ook stevig behaarde manspersonen lieten zich gaan in hun ontboezemingen. Alhoewel ontboezeming in dit geval een slecht woord is. Gender speelde geen rol waardoor Angèle zich toch wat op glad ijs waagde, gezien haar onbekendheid met deze materie. De soms meegestuurde foto’s waren niet altijd toonbaar aan kinderen.
De brieven gingen over problemen als “Waar kan ik een deegrol kopen?”, “Welke zalf is het best bij roodheid?” en “Kunnen de cafés niet wat vroeger sluiten” waren geen probleem.
Maar metafysische problemen als “Kun je er niet voor zorgen dat onze Jos niet opkomt?” en “Is onze Jef nu werkelijk lijsttrekker?” waren minder makkelijk te beantwoorden. Verstoken van alle hulp van haar doorgaans trouwe President die andere katjes te geselen had (sorry Gaia), stelde ze een standaardbrief op die ze stuurde in afwachting van een definitief antwoord.
Joseph, de postbode, zag het met lede ogen aan. Hier zou heel wat werk (te veel?) kunnen volgen en dat nog een jaar voor zijn verdiend pensioen!
Belleman