Oprispingen
Wie deze dagen het nieuws leest, krijgt op zijn minst soms oprispingen van het vele gezeur van partijen die zich nog dringender dan ooit in de publieke belangstelling willen murwen. Wat normaal mijn gezonde interesse kan wekken, bezorgt me een kleine indigestie.
Zodanig dat ik even minder intensief de media volg uit zelfbehoud. Te veel is trop, de ontvoerde pensendraaier uit Brussel wist het vroeger al.
Wat me hierbij opvalt? Heel zware ambities gaande van grote staatshervormingen, oplossingen voor begrotingstekorten, burgemeesters van een grote stad die een zakenkabinet willen leiden… De voorstellen vormen een menu voor de kiezer die vaak met grote ogen dit alles ziet passeren in zijn bushokje terwijl hij wacht op een Chinese bus die niet meer komt.
Gratuite propaganda die mensen verdeelt in plaats van verbindt. In stilte blijf ik de hoop koesteren dat politiek anders kan.
Anders? Ja politiek die zorgt voor de mensen en niet voor dezelfde clans die telkens opnieuw door de machtscenakels (federaal en gewestelijk) bediend worden. Die geen overhaaste beslissingen toelaat zodat er verantwoordelijk kan geregeerd worden in het belang van een gemeenschap en niet van een paar procenten van een bevolking.
Waarbij politiek niet gestuurd wordt door carrièreplanning en pluchen macht. Waarbij een ander, ook al verschilt hij duidelijk van mening, nog altijd met aandacht kan beluisterd worden. Waar geen tweeduizend bladzijden dienen geschreven omdat men uit zichzelf goed beseft dat elk individu wie hij ook is en van waar hij ook komt, een menswaardige opvang dient te krijgen.
Waar geen wachtlijsten bestaan, geen overbodige digitale tellers, waar pedagogen gerespecteerd worden, waar een voetpad niet herleid wordt tot camping, waar openbaar vervoer zijn werk doet, waar men niet voor alles een afspraak dient te maken en vanzelfsprekende dienstbaarheid regeert.
Ik ben nog niet cynisch, ook al kan mijn toon dit soms suggereren. Wel probeer ik nog alert te blijven voor de werkelijke noden van ons allen, probeer ik de politieke waan te doorprikken (althans voor mezelf) en ben ik tevreden dat er nog wat politieke observators aan de boom schudden. Zoals dit weekend een Jonathan Holslag in zijn essay in de krant De Morgen. Lezen durf ik zeggen?
Laat je niet in slaap wiegen maar blijf persoonlijk denken want als jij stopt met denken, neemt iemand anders (graag) over…
Belleman