Overmoed
Terwijl ieder het langzaam maar zeker beu is als kouwe pap, blijft het virus verder zijn spierballen rollen alsof wij allen op deze aardkloot onnozelaars zijn. Alsof wij geen superras zijn die alles met een knip onder controle hebben en de goden of erger de vieze russen uitlachen waar ze bij staan. Niet dus.
Waar is dat feestje? Vergeet het, vervang het woord feestje door beestje en je hebt een realistische doch treurige kijk op de werkelijkheid die blijft duren.
Onweerstaanbaar heb ik het beeld voor ogen van de kleuterklas: twee wijsvingers die over mekaar wreven en tegelijkertijd uitdagend riepen “jij kan mij niet krijgen, jij kan mij niet…”Als je dan gepakt werd was het niet je beste keer.
Kinds beschreven maar keiharde werkelijkheid al meer dan een jaar. Wat we kunnen krijgen is het verdomde virus en bij zware pech een dienst met maximum 50 personen voor wie denkt “niet met mij.” Niet met mij? Met iedereen!
Een pandemie noemen ze dit. Het woordje “pan” in het oud-Grieks: alles, niemand of niets ontziend. Altijd en overal voor iedereen. Wie lijdt aan weerspannige overmoed kent zijn lot zoals in klassieke Griekse tragedies: de “hubris” of overmoed wordt je dood. Wij kunnen dit niet snappen, wij worden dit nooit gewoon. We willen leven alsof we onkwetsbaar zijn, de heerser van de schepping. “Mon oeil!”zeggen ze in het Frans, noppes! Vergeet het!
Ik betrap er mezelf op als men mij op zoom, op teams of aan de telefoon vraagt “hoe gaat het?” dat ik de laatste tijd antwoord met “betrekkelijk goed, kan beter.”
Vroeger zei ik zelfzeker “goed, we gaan dit wel doorkomen, we moeten gewoon volhouden.”Na een jaar van volhouden en rare nieuwsbulletins is mijn moed soms ver te zoeken. In mijn schoenen zit hij en die draag ik veel minder daar ik bijna de hele tijd thuis (k)leef. ik, de sterke die wat durft commentaar te geven op mensen die zich openlijk kwetsbaar tonen “allez komaan wees kranig en los dat op!”Grote jan wordt elke week wat kleiner en blijft hopen op die prik die tergend langzaam komt.
Ik vrees dat dergelijke virussen een constante bedreiging zullen blijven vormen, dat we in de toekomst mogen dankbaar zijn voor die dagen waarin we in alle normaliteit van mekaars aanwezigheid kunnen genieten. Maar ik ben misschien te pessimistisch op deze eerste lentedag bij 7 graden en grijze wolken.
Want slimme mensen vinden oplossingen voor problemen? Nog even hopen op beterschap en ons houden aan de regels? Time and life go by…
Belleman