Van reus tot lilliputter op een paar maanden tijd
Wie de Amerikaanse verkiezingen volgt is een moedig mens. Elke dag ijveren alle media om je toch alles te vertellen over dit spektakel van Uncle Sam. Je vertrouwde krant splijt je elke dag het “belangrijke” nieuws pagina’s lang in de maag. Het vertroebelt mijn ochtendkoffie, -humeur…
Ik kijk uit naar de eerste dag dat deze informatie (of is het desinformatie op de duur?) kan stoppen. In mensentaal gezegd: ik ben het beu. Mijn normale belangstelling voor dergelijk politiek drama staat onder nul. Wat overblijft, is een wrang gevoel.
Een wrang gevoel omdat een “supermacht” voor het gezicht van de verbaasd toekijkende wereld zichzelf bijna letterlijk te kakken zet. Ranzige verhalen over felle vrouwen die werden lastig gevallen en gelekte e-mails beheersen het nieuws van wat de grootste democratie in de wereld zou kunnen zijn. Geef mij dan maar onze “saaie” politiek waarbij we ons nog even kunnen opwinden over gigantische uitbetalingen aan mensen die niet meer in dienst zijn.
Wat deze campagne wel aantoont is dat de Verenigde Staten verworden is tot een gespleten natie. Het wrange en ontplofte buikgevoel overheerst en de rede is in dit ganse debat ver zoek. Laat het snel 8 november worden dat dit kan stoppen. Het is wel wachten op wat er dan volgt want geen enkel kamp zal uiteindelijk tevreden zijn.
8 op de 10 Amerikanen zijn beschaamd over hoe het er aan toe gaat. Poetin lacht zich in zijn Tsarenpaleis met deze schertsvertoning een bult. Zelfs een Obama moet de boer op om de miljardair te bekladden. Het doet hem wat verbleken als staatsman.
538 kiesmannen verlossen ons hopelijk de komende dagen. Laat 8 november snel voorbij zijn.
Belleman
