Virtuele nep en toch gemeend
Wij gaan dit weekend virtuele klokken van Rome laten komen.
Het moet, daar de ongeziene ramptoestand niet toelaat dat er echte klokken komen. Onze kinderen en kleinkinderen kunnen in het beste geval, want ik ben geen virtuele tovermens, merken dat ze niet vergeten zijn en er chocolade eitjes liggen in het daarvoor pas gemaaide gras. De postbode zal ze aan huis brengen. Zonder extra kost. Waarvoor onze onmetelijke dank! Ook aan Heidi voor de superbe chocolade.
Ik ben er zeker van dat die fles na het eenzaam rapen van die eitjes heel snel leeg gaat. Vocht genoeg voor de zekere tristesse die na deze vertoning ons deel wordt.
We houden ons recht, we zijn nog niet dood. Alleen sociaal verkommerd.
De dreiging wordt groter en komt dichter. Ontelbare redenen om blijven zorg te dragen voor onszelf en de maatregelen strikt te blijven toepassen.
Ik vrees dat wat nu gebeurt een keerpunt is in onze samenleving. Mensen hebben mekaar nodig en het kan nu niet. Als het in de toekomst nog kan zal het anders zijn. Een correctie van de moeder natuur voor al het gesar van de laatste decennia. Of de verkeerde vleermuis? WHO knows?
Nu is het overleven met de blik op het scherm klein en groot. Met beelden die je telkens confronteren met het feit dat we mekaar missen en nodig hebben. Hoe lang? Geen kat die het weet.
Als er na deze crisis nog een onnozelaar durft spreken over besparingen in de zorgsector dan krijgt die best corona of beter nog een resistentere versie ervan. Maar dat mag ik niemand wensen. En mag eindelijk de structuur van dit potentieel welvarende landje opnieuw eenvoudig? Dit speelt ons ongehoorde parten. Maar ja…
Belleman (voorlopig nog gezond maar mist iedereen)